Sołectwo Budzyń

Budzyń założony został w XVII wieku na tak zwanym karczunku, czyli na terenach po wyciętym lesie. Należał do klucza krakowieckiego własności Stanisława Fredry, a w 1744 roku ks. Adama Lubomirskiego.
W połowie XIX wieku znajdował się w granicach powiatu jaworowskiego, parafii łacińskiej i greckokatolickiej w Krakowcu, liczył 552 mieszkańców. W północno-wschodniej części wsi istniał folwark. Wieś zabudowana była wyłącznie domami drewnianymi.
Do 1902 roku liczba ludności Budzynia wzrosła do 667. Wieś należała w tym czasie do hrabiego Kazimierza Łubieńskiego, pod względem administracyjnym podlegała starostwu w Jaworowie. Na miejscu była jednoklasowa szkoła. Po drugiej wojnie światowej Budzyń znalazł się w granicach powiatu jarosławskiego, przeszedł do Parafii w Młynach, a od 1968 roku do Parafii w Korczowej. W 1987 roku rozpoczęto w Budzyniu budowę kościoła według projektu inż. Henryka Sobolewskiego. Kościół pod wezwaniem Chrystusa Króla został poświęcony przez biskupa Ignacego Tokarczuka w 1990 roku.

Sołectwo Chałupki Chotynieckie

Chałupki Chotynieckie – wieś położona w Gminie Radymno

Sołectwo Chotyniec

Wieś powstała w XIV w. i stanowiła własność królewską. W XV w. jako zastaw przeszła w ręce Budziwoja Mamajowicza. W 1500 r. od Mamajowiczów wykupił ją arcybiskup lwowski, a w XVII w. ponownie przeszła w ręce królewskie. Wraz z pobliskimi Hruszowicami była osobną dzierżawą.
Od 1644 r. była własnością Mikołaja Ostrowskiego i jego żony Anny Snopkowskiej, następnie jej drugiego męża Marcina Trzebuchowskiego. W 1615 r. wybudowano tu drewnianą zachowana do dzisiaj cerkiew p.w. Narodzenia NMP. Była tu parafia greckokatolicka z filią w Hruszowicach (dekanat jarosławski). Wierni obrządku rzymsko-katolickiego należeli do parafii w Laszkach.
Nie są ustaleni właściciele Chotyńca w XVII i XVIII w. W 1831 r. był nim Jan Lewandowski, w 1848 r. Walenty Wiktor. Pochodzący z tego okresu plan katastralny wskazuje, że wieś posiadała trzy przysiółki - Chałupki, Załazie, Dombrowy. Zabudowa była wyłącznie drewniana i głównie skoncentrowana w centrum wyznaczonym przez cerkiew
i dwoma cmentarzami (przy cerkwi i tam gdzie i obecnie). W 1868 r. jako właściciel występuje Jan Witwicki a również Kapituła obrządku greckokatolickiego w Przemyślu. W połowie XIX w. było tu 1174 mieszkańców, w zdecydowanej większości grekokatolików. W 1873 r. jako właściciel występuje Mieczysław hr. Skarbek, ale wkrótce, od końca XIX w. aż do lat międzywojennych XX w. właścicielem staje się Stanisław Myszkowski dziedzic Hruszowic i Stubna.
W czasie I wojny światowej walki o San w 1915 r. spowodowały straty w zabudowie wsi m.in. zniszczeniu uległa cerkiewna dzwonnica. Po II wojnie światowej ludność Chotyńca została wysiedlona. Cerkiew użytkowana była jako kościół rzymskokatolicki, ale parafię utworzono tu dopiero w 1985 r. W 1990 r. oddano cerkiew wiernym obrządku greckokatolickiego, a w latach 1991-1996 zbudowano nowy kościół według projektu inż. Jerzego Wiechowskiego.

 
Sołectwo Duńkowice

Wieś powstała w XIV w. Pierwsza wzmianka o niej pochodzi z 1420 r. Początkowo była własnością królewską. Potem jako zastaw dostała się w ręce Budziwoja Mamajowicza, w 1478 r. wiadomo, że była uposażeniem biskupów przemyskich obrządku łacińskiego. Przed 1560 r. zajęta została przez Stanisława Drohojowskiego, kasztelana przemyskiego i w rękach tej rodziny pozostawała jeszcze w XVIII w. Na przełomie XVI-XVII w. obok Duńkowic powstała osada o charakterze usługowo-handlowym - Michałówka.

Aż do XIX w. obie miejscowości traktowano łącznie pod względem terytorialnym (jeszcze w połowie XIX w. na mapach katastralnych są określane jako Duńkowice Wielkie z Michałówką i nie mają oddzielonego terenu), jak również pod względem własnościowym. W Duńkowicach znajdowała się drewniana cerkiew unicka p.w. św. Mikołaja, ale była to tylko filia parafii greckokatolickiej w Łazach (obejmowała Duńkowice i Piaski). Wierni obrządku łacińskiego mieli parafię w Michałówce.
Na planie katastralnym z połowy XIX wieku widoczna jest całkowicie drewniana zabudowa wsi łącznie z cerkwią. Rozległy teren zajmował zespół dworsko-parkowy z drewnianym dworkiem i założonym na południe od dworu zespołem folwarcznym (również drewnianym). Przy cerkwi znajdował się cmentarz. Około 1870 r. było tu 706 mieszkańców, 123 domów.
W 1868 r. właścicielem był Jan Urbański, a około 1880 r. Alojzy Rybicki. Na przełomie XIX/XX w. była to własność Żyda Jakuba Bleichera, który zbankrutował. W 1905 r. dobra Duńkowice zakupił na licytacji Seweryn Friedman, w jego ręku pozostawały one aż do wywłaszczenia po II wojnie światowej. W 1927 r. wzniesiono nową, drewniana cerkiew, która została rozebrana w okresie powojennym. W domu Sióstr Służebniczek NMP, od 1912 r. znajdowała się ogólnodostępna kaplica. Dom Zakonny został przebudowany w latach 1979-1981 na kościół obrządku rzymsko–katolickiego filialny Parafii w Michałówce.

Sołectwo Grabowiec

Powstanie wsi można datować na XIV w. Pierwotnie była własnością królewską potem weszła w skład tzw. klucza sośnickiego z centrum w pobliskiej Sośnicy, który od początku XV w. przeszedł w ręce rodów możnowładczych - najpierw Pileckich, następnie, od 1579 r. - Korniaktów, od ok. 1659 r. - Krasickich, następnie Modrzewskich, Łaszczów, Potockich.
W ręku tych ostatnich pozostawał Grabowiec aż do końca w. XVIII. W tym okresie przeszedł w ręce Mniszków. Poprzez małżeństwo Felicji Mniszkównej z ks. Jerzym Lubomirskim należał krótko do Lubomirskich. Po śmierci Felicji Lubomirskiej w 1854 r. cały klucz sośnicki - łącznie z Grabowcem - przeszedł w ręce jej siostry - Ludgardy, zamężnej z hr. Edwardem Stadnickim. W ręku Stadnickich pozostawał aż do lat międzywojennych XX w.
W 1857 r. w Grabowcu mieszkało 266 osób, ok. 1880 r. - 309, było 55 domów. Zabudowa była całkowicie drewniana. Parafia greckokatolicka była w Baryczu, ludność wyznania rzymsko - katolickiego należała do parafii w pobliskiej Michałówce. W XIX wieku była tu niewielka (wybudowana w 1846 r.), drewniana cerkiew p.w. św. Mikołaja - usytuowana była w środku wsi, w otoczeniu cmentarza. Spłonęła ona w czasie walk o San w I wojnie światowej, w 1915 r. nową wybudowano w 1916 r. Po wysiedleniu ludności po II wojnie światowej cerkiew była nieużytkowana, od 1948 r. służyła jako magazyn, w 1957 r. ponownie zaczęła pełnić funkcje sakralne jako kościół rzymsko- katolicki p.w. Najświętszego Serca Pana Jezusa - najpierw jako kościół dojazdowy parafii w Michałówce, od 1985 r. filia parafii w Nienowicach. Po 1968 r. wykonano w nim szereg remontów.

Sołectwo Korczowa

Korczowa do drugiej wojny światowej była częścią wsi Gnojnice, przysiółkiem, którego nazwa wskazuje, że powstał na terenie po wykarczowanym lesie. Miało to miejsce zapewne w XVII wieku, podobnie jak w przypadku powstałych w tym rejonie miejscowości Bąkowszczyzny i Budzynia. Gnojnice w XVII wieku należały do klucza krakowieckiego, którego właścicielem był wojski samborski Stanisław Fredro, on też istniejącą we wsi kaplicę rzymskokatolicką zamienił w 1604 roku na zbór protestancki. W Gnojnicach w 1689 roku zbudowana została cerkiew, przy której istniała parafia greckokatolicka obejmująca również miejscowości Nowostawki i Dmszczyńce.
Pierwsza cerkiew została zniszczona przez pożar. W 1821 roku postawiona została druga cerkiew, również drewniana. W 1917 roku Gnojnice należały do powiatu jaworowskiego, parafii łacińskiej w Krakowcu, liczyły 1322 mieszkańców, na miejscu była szkoła ludowa. Do drugiej wojny światowej wieś należała do księcia Adama Lubomirskiego i jego spadkobierców.W 1945 roku, po wytyczeniu nowej granicy wschodniej, Gnojnice znalazły się na terenie ZSRR, zaś przysiółek Korczowa pozostał w granicach Polski. Jego mieszkańcy należeli do parafii w Kalnikowie, później do parafii w Młynach.
Parafia w Korczowej powstała w 1968 roku z części parafii w Kalnikowie i Wielkich Oczach. Początkowo na potrzeby kościoła adaptowano budynek gospodarczy, potem na jego miejscu wzniesiono kościół murowany poświęcony w 1978 roku przez biskupa Ignacego Tokarczuka pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła. Do parafii należą kościoły filialne w Budzyniu i Młynach.

Sołectwo Łazy

Wieś założona została około połowy XIV wieku, stanowiła własność królewską. W 1587 roku z nadania Władysława Jagiełły przechodzi na własność Tarnowskich herbu Leliwa, twórców ordynacji jarosławskiej. W XV wieku obok Łazów powstał przysiółek Moszczany.
Dobra jarosławskie były kilkakrotnie dzielone w 1621, 1535, i w 1656 roku, przechodziły kolejno w ręce Odrowążów, Kostków, Ostrogskich. Po śmierci Anny z Ostrogskich Chodkiewiczowej w 1656 roku, podzielone zostały pomiędzy Lubomirskich i Zamojskich. Łazy i Moszczany znalazły się w kluczu wysockim należącym do Zamojskich. W 1672 roku zostały poważnie zniszczone w wyniku najazdów tatarskich. W posiadaniu Zamojskich i później ich spadkobierców pozostawały do II wojny światowej.
Na początku XVIII wieku w Łazach i w Moszczanach znajdowały się folwarki. Obok folwarku w Moszczanach, w 2 połowie XVIII wieku wybudowany został według projektu architekta Józefa Degena browar, który był czynny do 1820 roku i przynosił duże zyski. W 1820 roku ówczesna właścicielka miejscowości Maria z Czartoryskich Wirtenberska postanowiła przebudować browar na klasztor z kaplicą oraz szpital i oddać go w zarząd Zgromadzeniu Sióstr Miłosierdzia. Księżna Wirtenberska aktem fundacyjnym przeznaczyła na rzecz Zgromadzenia, dobra w Moszczanach, cześć wsi Łazy, dochód z karczmy traktowej i dwóch karczm miejskich. Przebudowa trwała do 1829 r., m.in. w 1822 roku wybudowana została kaplica, w tymże roku konsekrowana p.w. św. Wincentego a Paulo przez biskupa gnieźnieńskiego Ignacego Nałęcz Raczyńskiego.
W połowie XIX wieku w północno-wschodniej części Łazów, na prawym brzegu rzeki Wiszni zlokalizowany był folwark i drewniana cerkiew p.w. św. Iwana, przy której istniała parafia greckokatolicka. Mieszkańcy wyznania łacińskiego należeli do parafii w Laszkach. Drewniana cerkiew wybudowana w 1640 roku spaliła się w 1890 roku. Nowa, murowana cerkiew św. Mikołaja poświęcona została w 1894 roku przez biskupa Juliana Pałesza. Do parafii greckokatolickiej należały wsie Duńkowice i Michałówka. W 1868 roku Łazy wraz z Moszczanami liczyły 1149 mieszkańców. Na terenie Łazów w 1902 roku mieszkało 1546 osób w 288 domach. W tym czasie w obszarze dworskim były 4 domy i 38 mieszkańców.
Majątkiem zarządzał hrabia Adam Zamojski zamieszkały w Wysocku. Łazy były wsią gminną leżącą w granicach powiatu jarosławskiego. Naczelnikiem gminy w 1902 roku był Iwan Werhun. Istniała tu jednoklasowa szkoła, druga szkoła powszechna została założona w 1924 roku przy Klasztorze SS Miłosierdzia w Moszczanach. W latach 1960-1964 obie miejscowości należały do powiatu radymiańskiego. W 1976 roku w Moszczanach, przy kaplicy zakonnej, erygowana została parafia wydzielona z parafii Laszki, obejmująca również Łazy i Wietlin.

Sołectwo Michałówka

Wieś powstała dopiero na przełomie XVI-XVII w. jako przysiółek Duńkowic Wielkich. Miała charakter osady usługowo-handlowej a ludność trudniła się głównie flisactwem. Związane to było z usytuowaniem osady nad Sanem. Stąd dzieje wsi związane są ściśle z dziejami Duńkowic, z którymi jeszcze w XIX w. były związana własnościowo i terytorialnie. Założona została zapewne przez Drohojowskich właścicieli Duńkowic od ok. 1560 r. aż po koniec wieku XVIII. W 1765 r. Józef Drohojowski, chorąży żydaczowski, dziedzic Michałówki i Duńkowic, założył tu parafię rzymsko-katolicką i ufundował drewniany, zachowany do dzisiaj kościółek p.w. Michała Archanioła, którego budowę ukończono przed 1775 r. Parafia obejmowała filie w Duńkowicach, Grabowcu, Nienowicach. Wierni obrządku greckokatolickiego należeli do parafii w Łazach, która posiadała filię w pobliskich Duńkowicach (znajdowała się tam drewniana cerkiew) w 1831 r., wraz z przysiółkiem Jamki, było ich 54 osoby.
W 1868 r. właścicielem obu miejscowości był Jan Urbański, około 1880 r. Alojzy Rybicki. W tym czasie w Michałówce było 55 domów zamieszkałych przez 328 mieszkańców. We wsi była jednoklasowa szkoła oraz cegielnia. Plan katastralny z 1849 r. rejestruje całkowicie drewnianą zabudowę o zasięgu niewiele mniejszym niż zabudowa obecna. Głównymi elementami zabudowy był kościółek z dzwonnicą cmentarz (w miejscu gdzie i obecnie) oraz usytuowany w północnej części wsi folwark.
Na przełomie XIX-XX w. właścicielem obu miejscowości był Żyd Jakub Bleicher, który zbankrutował. Prawdopodobnie wówczas nastąpił rozdział wsi, gdyż Duńkowice zakupił na licytacji Seweryn Friedman, a Michałówka w 1909 r. była własnością Emanuela Spetta. W czasie I wojny światowej, wskutek ciężkich walk jakie toczyły się tu w 1915 r. o San, kościół uległ poważnym uszkodzeniom. Został odbudowany w 1916 r. W czasie II wojny światowej służył jako magazyn, gruntownie go odrestaurowano w 1970 r. W roku 2011 abp Józef Michalik poświecił odnowiony Kościół p.w. Św. Michała Archanioła. Po 3 letnim remoncie świątynia nabrała nowego blasku.

Sołectwo Młyny

Wieś powstała w XVI w. Należała do klucza jarosławskiego rozległych włości możnowładczej rodziny Kostków. W końcu XVI wieku jako dobra posagowe stały się własnością Anny z Kostków Ostrogskiej, właścicielki m.in. Jarosławia. W 1636r. nastąpił podział klucza pomiędzy dzieci Ostrogskiej. Młyny (wraz z m.in. Łazami, Moszczanami, Zaleską Wolą) przypadły Katarzynie z Ostrogskich Zamojskiej, a po niej jej synowi Janowi Zamojskiemu.
W 1831 r. jako właściciel występuje hr. Leon Potocki. Młyny były siedzibą parafii greckokatolickiej (dekanat jaworowski). Około 1755 r. zbudowano tu drewnianą, zachowaną do dzisiaj cerkiew. Większość mieszkańców była wyznania unickiego, wierni wyznania rzymsko-katolickiego należeli do parafii w Krakowcu, oddalonej 9 km od Młynów. Wieś należała do powiatu jaworowskiego. W połowie XIX w. Młyny przechodzą na własność Adama ks. Lubomirskiego. W 1857 r. liczyły 905 mieszkańców. Jak wskazuje mapa katastralna z 1849 r. była to rozległa, ale bardzo rozproszona terytorialnie wioska, obejmująca liczne przysiółki. W 1857 r. liczyła 905 mieszkańców, w 1880 r. 939, w tym 24 mieszkańców wyznania rzymsko-katolickiego. Zabudowa mieszkalna była drewniana. Głównym elementem zabudowy była także drewniana cerkiew p.w. św. Grzegorza. Na południe od niej znajdował się folwark (zapewne plebański), drugi folwark usytuowany był nad rzeką Szkło, zabudowany trzema murowanymi budynkami. W końcu XIX w. właścicielem Młynów był Zdzisław Junga dziedzic niedalekiego Miękisza. Po II wojnie światowej większość mieszkańców wysiedlono. Dawna cerkiew zaczęła służyć jako kościół p.w. Matki Bożej Pocieszenia. Był remontowany w latach 1970-1976.

Sołectwo Nienowice

Wieś powstała zapewne w XIV w. W początkowym okresie była królewszczyzną wkrótce weszła w skład rozległych dóbr możnowładczych klucza sośnickiego, ale część stanowiła uposażenie kapituły przemyskiej obrządku łacińskiego. Jako część klucza sośnickiego jej historia własnościowa pokrywa się z historią centrum dóbr - Sośnicą. W 1 połowie XV w. stanowiła własność żony króla Jagiełły Elżbiety Grandowskiej, następnie jej syna Jana Pileckiego i jego spadkobierców.
Od 1579 r. cały klucz przeszedł w ręce Korniaktów, a następnie, dziedziczony po kądzieli należał do różnych rodów możnowładczych: od ok. 1658 r. do Krasickich, następnie Modrzewskich herbu Rola, Laszczów herbu Prawdzie, Potockich (przez cały XVIII w.). W końcu XVIII w. właścicielami są Mniszkowie herbu Poraj w 185 1 r. jako właściciela wymienia się hr. Stanisława Mniszka. Dobra sośnickie, poprzez zamążpójście Felicji Mniszkównej za ks. Jerzego Lubomirskiego przeszły na krótko w dom Lubomirskich, ale po jej bezpotomnej śmierci w 1854 r. odziedziczyła je łącznie z Nienowicami jej siostra Ludgarda zamężna Edwardowi hr. Stadnicka. Aż do okresu międzywojennego należały do Stadnickich w 2 połowie XIX w. Edwarda i Ludgardy, w początkach XX w. Ludwiki, w 1918 r. jako właściciel wymieniany jest hr. Adam Stadnicki z Krysowic. Nienowice posiadały przysiółek Chałupki Nienowickie. Była tu parafia greckokatolicka (dekanat jarosławski), z cerkwią drewnianą z 1857 r. Wierni obrządku łacińskiego należeli do parafii w Michałówce. W 1857 r. było tu 1092 mieszkańców, w 1880 r. 1321 mieszkańców, szkoła dwuklasowa. Mapa katastralna z 1849 r. wskazuje, że zabudowa wsi była całkowicie drewniana. W centrum wsi zaznaczono dosyć dużą drewnianą cerkiew. Była ona odnawiana w 1858 r. i 1908 r. W czasie I wojny światowej, w 1915 r., została spalona, w 1916 r. zbudowano nową. Po II wojnie światowej, w 1985 r. utworzono parafię rzymsko-katolicką i zbudowano kościół według projektu inż. Adama Tarnawskiego.

Sołectwo Ostrów

Ostrów założony został prawdopodobnie w 2 połowie XIV wieku. W połowie XV wieku był już dużą wsią gdyż jego wartość wyceniono na 1.000 grzywien. Za taką cenę Jan Jarosławski sprzedał Ostrów w 1453 roku Bolestraszyckiemu i Sławskiemu.
W 1800 roku powstała w Ostrowie parafia greckokatolicka przy usytuowanej w centrum wsi cerkwi p.w. św. Grzegorza Męczennika. Parafia obejmowała swym zasięgiem Łowce i Tuczempy. W 1831 r. właścicielem Ostrowa był Narcyz Jaworski.
W połowie XIX wieku, w północnej części wsi, przy trakcie Krakowskim znajdowało się duże założenie dworsko-parkowe, z częścią folwarczną. W tym czasie należał Ostrów do Eustachego Praweckiego, a w 1868 roku przeszedł na własność Adama Brodzkiego. W 1857 r. mieszkało tu 1122 osób. Mieszkańcy wyznania rzymsko-katolickiego należeli do parafii w Łowcach.
Na początku XX wieku wieś przeszła w ręce właścicieli pochodzenia żydowskiego, w 1909 roku należała do Maryny Wohlfed, a w 1937 do Jonasza Rajzera.
Po wojnie w 1945 roku powstała w Ostrowie parafia łacińska p.w. Matki Bożej Królowej Polski, erygowana przy kościele drewnianym. Obecny kościół murowany wybudowany został w latach 1981-1985, według projektu architekta Władysława Pieńkowskiego i konstruktora Jędrzejewskiego. Wystrój malarski wnętrza wykonał w 1987 r. artysta z Krakowa Paweł Mitka, wystrój rzeźbiarski w prezbiterium i ołtarz Stanisław Lenar. W 1997 roku zainstalowane zostały w kościele organy.

Sołectwo Piaski

Jako osobna wieś pojawiają się Piaski na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięć dziesiątych XX wieku. Wcześniej funkcjonowały jako część Duńkowic. W lasach pomiędzy Piaskami, a Zalewską Wolą można obficie zaopatrzyć się w grzyby.

Sołectwo Sośnica – Brzeg

Wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie jarosławskim, w gminie Radymno. W latach 1975−1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa przemyskiego. Dotychczasowa nazwa Brzeg 1 stycznia 2006 została zmieniona na Sośnica-Brzeg.

Sołectwo Sośnica

Pierwsza wzmianka o wsi pochodzi z 1408 r. i jest to dokument Władysława Jagiełły uwalniający osiedlających się tu poddanych od wszelkich ciężarów. Wymowa tego dokumentu wskazuje, że Sośnica była niewielką słabo zasiedloną osadą powstałą zapewne w 2 połowie XIV w. Była wsią królewską ale znaczna jej część należała do Kapituły Łacińskiej w Przemysłu. Na 1 połowę XV w. datuje się przejście wsi w ręce rodów możnowładczych. Stało się to za sprawą trzeciej żony króla Jagiełły Elżbiety Grandowskiej, która stała się właścicielką całego tzw. klucza sośnickiego, oprócz Sośnicy obejmującego: Dusowce, Chałupki Dusowskie, Zadąbrowie, Barycz, Brzeg, Skład Solny, Święte, Grabowiec, część Nienowic. Po niej odziedziczył go jej syn Jan Pilecki. W ręku tej rodziny Sośnica pozostawała aż do połowy wieku XVI.
W 1566 r. jako właściciela wymienia się Jana Sziszińskiego. Od 1579 r. właścicielem stał się potężny magnat Konstanty Korniakt grecki kupiec, do którego, oprócz klucza sośnickiego, należał również klucz hussakowski. Ten rozpoczął budowę obronnego zamku. Prace te kontynuował jego syn również Konstanty, ożeniony z Elżbietą Ossolińską. Konflikt pomiędzy Diabłem Łańcuckim Stanisławem Stadnickim, a Korniaktami był przyczyną znacznego zniszczenia zamku i jego ograbienia w 1605 r. W 1624 r. właścicielem klucza jest syn Konstantego Aleksander Zbigniew, następnie jego córka Elżbieta. Ta wniosła klucz sośnicki w dom Krasickich poprzez zamążpójście za Marcina Krasickiego.
Niemniej część wsi Sośnica (dwa i trzy czwarte łana) należała nadal do Kapituły Łacińskiej w Przemyślu. W następnych latach klucz sośnicki, dziedziczony w linii żeńskiej, przechodził w ręce Modrzewskich, Łaszczów, Potockich. W ręku tych ostatnich znajdował się przez cały XVIII w. Z wizytacji wsi w 1715 r. wiemy, że zabudowana ona była 180 domami, były tu dwa młyny na Sanie, 4 karczmy, przysiółkami były Skład Solny (nad Sanem) i Zadąbrowie. W 1775 r. wybudowano tu drewnianą cerkiew greckokatolicką p.w. św. Onufrego, w miejscu wcześniejszej, spalonej.
W końcu XVIII wieku klucz sośnicki należał do Mniszków herbu Poraj. Poprzez małżeństwo w 1832 r. Felicji Mniszkównej z ks. Jerzym Lubomirskim Sośnica weszła w dom Lubomirskich. Felicja zmarła bezpotomnie w 1854 r. Po jej śmierci dobra te przeszły na jej siostrę Ludgardę zamężną w 1854 r. hrabiemu Edwardowi Stadnickiemu herbu Śreniawa.
W 1857 r. Sośnica liczyła 1417 mieszkańców. W 1880 r. było ich 1831 w tym 1555 grekokatolików, 185 rzymokatolików, 159 Żydów. Była tu parafia greckokatolicka (dekanat przemyski, potem radymiański); wierni obrządku rzymsko-katolickiego należeli do parafii w Radymnie. W 1872 r. wybudowano tu nową cerkiew, która uległa spaleniu w czasie I wojny światowej. Na jej miejscu, w 1916 r. wybudowano prowizoryczną drewnianą cerkiew. W latach trzydziestych XX w. rozpoczęto budowę dużej cerkwi murowanej. II wojna światowa przerwała budowę wykonano jedynie część fasady, która w okresie powojennym służyła jako dzwonnica. W 1946 r. znaczna część wsi (ok. 80 %) została spalona. Ludność została przesiedlona, na ich miejsce przyszli przesiedleńcy z rejonu Łańcuta i Rzeszowa. W 1945 r. utworzono tu samodzielną ekspozyturę parafii rzymsko-katolickiej w Radymnie, a w 1956 r. utworzono parafię. Jako kościół służyła drewniana cerkiew z 1916 r. W 1982 r. wybudowano nowy, murowany kościół wg projektu inż. Stanisława Ślęzaka. Drewniana cerkiew oraz murowana dzwonnica uległy wyburzeniu.
Stadniccy byli właścicielami wsi jeszcze na początku XX w. Pomieszczenia zamku wykorzystywane były jako browar. W 1915 r. pożar strawił dach zamku i zaczął on popadać w coraz większą ruinę. W wyniku parcelacji majątku i sprzedaży terenu zamczyska jego właścicielami stali się Gilowscy. Dokonali oni dalszej dewastacji poprzez rozbiórkę części murów, wycinkę starodrzewia. Po II wojnie światowej obiekt został przejęty przez PGR, wtedy to rozebrano, zachowaną jeszcze z lat 60-tych bramę wjazdową z herbem Śreniawa.

Sołectwo Święte

Rodowód wsi sięga XIV w. Należała do klucza dóbr sośnickich i w początkowym okresie stanowiła własność królewską. Jej dalsza historia własnościowa pokrywa się z dziejami Sośnicy. W pierwszej połowie XV w. cały klucz przeszedł w ręce Pileckich. W 1566 r. jako właściciel dóbr występuje Jan Szisziński. Od 1579 r. całość przeszła w ręce greckiego kupca Konstantego Korniakta i jego spadkobierców. Ponieważ dobra były dziedziczone po kądzieli przechodziły w różne domy magnackie: Krasickich (od ok. 1658 r.), Modrzewskich herbu Rola, Łaszczów herbu Prawdzic oraz w ręce Potockich, gdzie pozostawały przez cały XVIII w. Wprawdzie w wizytacji biskupa Sierakowskiego z 1744 r. Święte wymienia się jako własność biskupa Łaszcza, ale wkrótce historia własnościowa obu miejscowości pokrywa się ze sobą. W końcu XVIII w. właścicielami całego klucza są Mniszkowie herbu Poraj, w 1831 r. był to Józef Mniszek, w 1848 r. Stanisław Mniszek. W tym czasie Sośnica była już w ręku Lubomirskich poprzez małżeństwo Felicji Mniszkównej z ks. Jerzym Lubomirskim. Po jej śmierci w 1854 r. dobra przypadły jej siostrze Ludgardzie zamężnej od 1843 r. hr. Edwardowi Stadnickiemu. W ich rękach Święte pozostawało wraz z pozostałymi wsiami klucza sośnickiego jeszcze w okresie międzywojennym XX w.
Święte było stosunkowo niedużą wsią w 1857 r. liczyło 491 mieszkańców, ale ok. 1880 r. już 806 osób i 176 domów, w tym: 739 grekokatolików, 16 rzymskokatolików, 51 Żydów. Była tu karczma, a na końcu wsi folwark. Święte było siedzibą parafii unickiej z filią w Zadąbrowiu (dekanat przemyski, potem radymiański). Drewniana cerkiew niekiedy określana jako kaplica wybudowana została w 1806 r. p.w. św. Paraskewii. W 1906 r. wybudowano tu nową murowaną cerkiew, ale została ona wysadzona w powietrze i spalona przez Madziarów w czasie I wojny światowej w listopadzie 1914 r. Nową do dzisiaj zachowaną cerkiew zaczęto budować w 1921 r. pod kierunkiem i według projektu inż. Jewhena Nahirnego ze Lwowa. Ukończono ją dopiero w 1932 r. Parafia rzymsko-katolicka znajdowała się w Radymnie.
Po II wojnie światowej ludność została przesiedlona a wieś zasiedlona nowymi osadnikami. W 1952 r. utworzono tu parafię rzymsko-katolicką, dawna cerkiew zaczęła służyć jako świątynia łacińska p.w. Narodzenia NMP. W 1985 r. przeprowadzono jego kapitalny remont, wnętrze ozdobiono polichromią autorstwa Pawła Mitki z Krakowa.

Sołectwo Zabłotce

Wieś zasiedlona została prawdopodobnie w drugiej połowie XIV wieku na terenach będących własnością królewską. W XV wieku przeszła w ręce szlacheckie, od 1615 roku należała do Jana Parysa Drohojowskiego. Po jego śmierci w 1643 r. wieś odziedziczyła częściowo żona, Katarzyna z Myszkowskich oraz Jan Ramułt, wojewoda przemyski.
W połowie XIX wieku w Zabłotcach był dwór z folwarkiem, i drewniana cerkiew pod wezwaniem św. Marii. Należały do Stanisława Sołtysika, potem drogą koligacji rodzinnych do Edwarda, a następnie do Władysława Bogdańskich i Józefy Komomickiej. W 1902 roku Zabłotce były wsią gminną z przysiółkami Na Młynie i Za Potokiem. Naczelnikiem gminy był Jan Grendus. Na terenie wsi znajdowało się 70 domów, ludność liczyła 429 osób. W obszarze dworskim zarządzanym przez Romualda Runge z Dmytrowic było 6 domów i 32 mieszkańców. Wieś leżała w granicach powiatu jarosławskiego, parafii łacińskiej w Kosienicach, greckokatolickiej w Drohojowie. W tym czasie w Zabłotcach była jednoklasowa szkoła.
Kościół w Zabłotcach zaczęto budować w 1983 roku, ukończono w 1990 roku. Poświęcenia dokonał biskup Ignacy Tokarczuk. Projekt kościoła opracował Jan Rządca z Leska. Stanął on na miejscu starej cerkwi drewnianej, którą zburzono, nagrobki z cmentarza przycerkiewnego przeniesiono na cmentarz komunalny.

Sołectwo Zaleska wola

Wieś powstała w XVI w. Była częścią rozległego klucza jarosławskiego należącego do Kostków. W końcu XVI w. jako posag dostała się w ręce Anny z Kostków Ostrogskiej, właścicielki m.in. Jarosławia. W wyniku podziału klucza jarosławskiego między jej dzieci, co miało miejsce w 1656 r., Zaleska Wola (m.in. również Młyny, Łazy i Moszczany) dostała się Katarzynie z Ostrogskich Zamoyskiej, a następnie jej synowi Janowi Zamoyskiemu. Drogą dziedziczenia wieś przechodziła do różnych rodów, w 1831 r. znajdujemy ją jako własność ks. Marii Wirtenberg, później, aż do II wojny światowej, powraca w ręce Zamojskich są to kolejno: 1848 r. Zdzisław hr. Zamojski, potem Szczepan Zamojski, w 2 połowie XIX Stefan Zamojski, na początku XX w. Zygmunt Zamojski.
Wieś należała do powiatu jarosławskiego. Znajdowała się tu parafia greckokatolicka z drewnianą cerkwią p.w. Podwyższenia Krzyża Św., która obejmowała również liczne przysiółki powstałe tu na przełomie XVII-XVIII w. Chałupki, Molochy, Szpoty, Babiaki, Stańki.
W 1885 r. na miejscu starej cerkwi wybudowano nową również drewnianą. W czasie I wojny światowej tereny te objęte były ciężkimi walkami o San. Świadectwem tego czasu jest cmentarz wojenny usytuowany przy drodze do Korczowej. Po II wojnie św. nastąpiło przesiedlenie ludności. W 1978 r. na miejscu po dawnej cerkwi wybudowano drewniany kościół (ob. filia parafii rzymsko-katolickiej w Chotyńcu).

Sołectwo Zamojsce

Wieś założona została w drugiej połowie XIV wieku i była królewszczyzną. W połowie XV wieku przeszła w ręce szlachty. Od 1550 roku należała do Władysława Ferdynanda Drohojowskiego, a po jego śmierci w 1664 roku, do rodziny Drohojowskich. W 1868 roku Zamojsce były własnością Klaudii Raciborskiej, znajdowały się w granicach parafii łacińskiej w Radymnie, greckokatolickiej w Drohojowie, liczyły 116 mieszkańców.
Na początku XX wieku Zamojsce były wsią gminną. W 1902 roku naczelnikiem gminy był Antoni Zubik. Na terenie wsi było w tym czasie 41 domów zamieszkiwanych przez 204 mieszkańców. W obszarze dworskim były cztery domy i 58 mieszkańców. Majątek nadal był własnością Raciborskich, zarządzany przez Łukasza Raciborskiego z Sośnicy.
Do 1909 roku liczba ludności w Zamojscach wzrosła do 242. Przed 1939 rokiem Łukasz Raciborski ofiarował wsi teren z przeznaczeniem pod budowę kościoła. Początkowo na potrzeby kościoła przerobiono stary spichlerz. Pierwszy kościół poświęcony został przez biskupa Franciszka Bardę w 1945 roku. W tym też roku erygowana została w Zamojscach parafia p.w. Matki Boskiej Różańcowej, która objęła wydzielone z parafii Radymno Zamojsce i Wacławice. Kościół spłonął w 1972 roku, w jego miejscu wybudowano obecny, według projektu inżynierów Jerzego Noska i Stanisława Wilka. Kościół poświęcony został w 1974 roku przez biskupa Tadeusza Błaszkiewicza, zaś jego konsekracji dokonał w 1980 roku biskup Ignacy Tokarczuk.